Нішто ня цешыць на чужыне. I жарт ня той, і горкі сьмех. Мой лёс на пройдзенай сьцяжыне Мне разьвязаў памылак мех. Душа ў прыдушаным настроі. Зьвіваўся смутак, як удаў. А я мой голас чыстай мроі Ў сутоньне хмурнае падаў. Каб прамяніста, калярова Будзёнасьць шэрая цьвіла, Я чараўнічай сіле слова Маліўся. Лірыцы хвала! Хвала прыгожым хваляваньням, Сьвятой сугучнасьці радкоў. Маё вітаньне турам, ланям У родны край беразьнякоў. Пачаў шукаць і захапляцца, I спадзявацца, што знайду, Спаткаю сьвята, а ў тым сьвяце Самоту змыю, як бяду. Самота — чэпкае закляцьце — Мяне трымала за рукаў. А я каханую ня страціў, Калісьці песьняю гукаў: — Мая вясёлка, мая рыбка! Зьявіся! Сьвет мне адчыні. Нарэшце Бацькаўшчыны скібка, Яе здабыў з далячыні. Яе пазнаў я ціхім вершам, Жаданьнем, жарам пачуцьця. Мне кола вобразаў шырэйшым Здалося ў росквіце быцьця. У гэтым коле — дарагая I мова прадзедаў маіх... Я сьветлай мэты дасягаю Гартаньнем запаветных кніг.
|
|